Куток беларускай мовы
168 постов
•
231 подписчик
0 просмотренных постов скрыто
Каляды разам з Маляванычам. Вечар шосты і сёмы
«Было тое ці не было, жыла аднойчы бедная жанчына. І быў у яе сын па імені Марці. Сумленны, шчыры быў гэты Марці. А да таго ж яшчэ такі разумны, спрытны, практычны ды знаходлівы, што погалас аб ім па ўсёй краіне прайшоў: на ўсё, маўляў, здатны Марці, за якую б справу ні ўзяўся. Дайшла яго слава і да караля. А быў той кароль зайздросны на рэдкасць: прыкра яму стала, што слава Марці зацямняе яго славу. І надумаўся кароль Марці перахітрыць...»
Усе вы, дзеці, ведаеце мядзведзя. I тое, што ён зімой у бярлозе спіць. А ці ведаеце, чаму? Калі не, тады паслухайце казку. Быў на нашай зямлі калісьці такі час (казачны, вядома), калі зімы наогул не было. I вясны не было, і восені таксама не існавала. Адно толькі лета цёплае тады на зямлі нашай беларускай заўжды панавала. I ўсім жыхарам бесклапотна ў той казачны час жылося...”
Показать полностью
1
Голы кароль. Каляды разам з Маляванычам. Вечар пяты
«Даўным-даўно жыў-быў на свеце кароль. Ён так любіў прыбірацца, што траціў на новую адзежу ўсе свае грошы. Парады, тэатры, загарадныя прагулкі яго цікавілі толькі тым, што можна было лішні раз паказацца ў новым уборы. На кожную гадзіну дня быў у яго асобны ўбор. У сталіцы таго караля жылося вельмі весела. Амаль штодня туды наведваліся замежныя госці. І вось аднаго разу...»
Што ж там адбылося, даведаемся ўжо сёння, 5 снежня.
«Голы Кароль». Вечар 5. Ганс Хрысціян Андэрсан.
Маляваныч адкрывае наступнае акенца разам з Андрусём Такіндангам (малюнкі) і набліжае Каляды!
Ілля і Пятро. Каляды разам з Маляванычам. Вечар чацверты
“Даўно тое было — яшчэ як сам Бог па зямлі хадзіў. Аддаў Бог увесь свет Іллі і Пятру. Але ведама: дзе два паны, там ніколі ладу няма” ;
Маляваныч адкрывае чацвёртае акенца нашага Каляднага календара і чытае беларускую народную казку “Ілля і Пятро” сёння, 4 снежня.
Чароўны свет увасабляе ў малюнках неверагодны Андрусь Такінданг!
Каляды разам з Маляванычам. Вечар першы, другі і трэці
Беларуская народная казка “Зайкава хатка”.
- Жабкі-жабкі, дзень добры.
- А ты што за цуда-юда? - спыталі жабкі.
- Я Чарапаха.
- Бачыць такое не бачылі, чуць гэткае не чулі. Значыць, не можа цябе быць...
Як так?! Чарапахі не можа быць?! Мы таксама абураныя і чакаем, як гэта вырашыцца. Прапануем вашай увазе казку нашага выбітнага пісьменніка, 91-годдзя якого святкавалася днямі, - Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч “Жабкі і Чарапаха”. Дзякуем за дапамогу з ілюстрацыямі Андрусю Такіндагу!
"Жылі-былі дваццаць пяць алавяных салдацікаў. Усе яны былі сынамі адной маці — старой алавянай лыжкі, — і, значыць, даводзіліся адзін аднаму роднымі братамі. Былі яны прыгажуны пісаныя: стрэльба на плячы, галава прама, чырвоны з сінім мундзір — ну, прыгажосць што за салдаты!"
Сёння мы здзейснім з вамі амаль небывалае для гэтага года! Падарожжа! Праўда, пакуль віртуальнае :) У Данію, адкуль паходзіць любімы ўсімі казачнік Ганс Хрысціян Андэрсан.
У трэці Калядны вечар Маляваныч чытае “Стойкі алавяны салдацік”. А дапамагае яму зрабіць падарожжа рознакалярова ілюстраваным Андрусь Такінданг!
Показать полностью
2
Казкі з Маляванычам: Пераменлівыя настроі Іпаліта Шланга
Няма таксы капрызнейшай за Іпаліта Шланга. То паглыбіцца ў свае думкі, то скрывіцца над міскай, то з асалодаю зоймецца самашкадаваннем, а бывае... Ох, пераменлівыя настроі ў гэтага сабачкі! Нялёгка быць яго сябрам. Але кот Алаізій Кацялок - верны таварыш, які без ваганняў адкажа на кожную адчайную смс-ку, накорміць сардэлькай, дапаможа знайсці згублены настрой
І нават аддасць сваю ўласную мару, бо чаго толькі не зробіш для сябра.
Гэтым разам Маляваныч запрашае вас на чытанні пра Іпаліта Шланга паводле польскай пісьменніцы Раксаны Енджэеўскай-Врубель у перакладзе Марыі Пушкінай, а малюе Марына Жвірбля.
"Спадчына". Янка Купала, 1918 г
Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.
Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;
І тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбішчы,
І крык вароніных грамад
На могілкавым кладзьбішчы.
І ў белы дзень, і ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Ці гэты скарб не збрыў дзе проч,
Ці трутнем ён не з’едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры і глушы
Мне свеціць між вандоламі.
Жыве з ім дум маіх сям’я
І сніць з ім сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.
Показать полностью
І мы далучымся да святкавання
Сустракайце ў госьці чарапы ды косьці
