Александр Жданович (Маляваныч)

Памёр адзін млынар і пакінуў сваім тром сынам толькі млын, асла ды ката... Старэйшы брат узяў сабе млын, сярэдні - асла, а малодшаму дастаўся кот. Вельмі смуткаваў малодшы брат, што выпаў яму такі горкі лёс. Але Кот яму адказаў такім разважным і сур'ёзным голасам:
- Не журыцеся, мой гаспадару, дайце мне лепей якую торбу ды купіце боты - каб мне было ў чым лазіць па кустах. А тады ўбачыце, што не такая ўжо благая вам выпала доля, як здаецца...

Усе вы, дзеці, ведаеце мядзведзя. I тое, што ён зімой у бярлозе спіць. А ці ведаеце, чаму? Калі не, тады паслухайце казку. Быў на нашай зямлі калісьці такі час (казачны, вядома), калі зімы наогул не было. I вясны не было, і восені таксама не існавала. Адно толькі лета цёплае тады на зямлі нашай беларускай заўжды панавала. I ўсім жыхарам бесклапотна ў той казачны час жылося...”

- Жабкі-жабкі, дзень добры.

- А ты што за цуда-юда? - спыталі жабкі.

- Я Чарапаха.

- Бачыць такое не бачылі, чуць гэткае не чулі. Значыць, не можа цябе быць...

Як так?! Чарапахі не можа быць?! Мы таксама абураныя і чакаем, як гэта вырашыцца. Прапануем вашай увазе казку нашага выбітнага пісьменніка, 91-годдзя якого святкавалася днямі, - Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч “Жабкі і Чарапаха”. Дзякуем за дапамогу з ілюстрацыямі Андрусю Такіндагу!

"Жылі-былі дваццаць пяць алавяных салдацікаў. Усе яны былі сынамі адной маці — старой алавянай лыжкі, — і, значыць, даводзіліся адзін аднаму роднымі братамі. Былі яны прыгажуны пісаныя: стрэльба на плячы, галава прама, чырвоны з сінім мундзір — ну, прыгажосць што за салдаты!"

Сёння мы здзейснім з вамі амаль небывалае для гэтага года! Падарожжа! Праўда, пакуль віртуальнае :) У Данію, адкуль паходзіць любімы ўсімі казачнік Ганс Хрысціян Андэрсан.

У трэці Калядны вечар Маляваныч чытае “Стойкі алавяны салдацік”. А дапамагае яму зрабіць падарожжа рознакалярова ілюстраваным Андрусь Такінданг!