Fantomiaso
53К
рейтинг
244 подписчика
9 подписок
130 постов
41 в горячем
Награды:
Как восстановить систему мер после "конца света"?
Давайте на секунду представим, что случился "конец света", в результате которого утеряны все меры, но сохранились описания технологий, завязанных на эти меры. И тут возникает вопрос: метр это сколько? А как определить, сколько длиться секунда?
И вот этот вопрос давно не даёт мне покоя. Лига Инженеров, выручай.
И вот этот вопрос давно не даёт мне покоя. Лига Инженеров, выручай.
Кто-то очень не хотел служить :-)
В Минске горел военкомат
Приобщаемся к белорусской поэзии. Внутри какой-никакой перевод имеется. Этот стих меня всегда пробивает на слёзы.
Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."
Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.
1958, Рыгор Барадулін
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.
Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...
Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."
Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.
Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.
І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.
1958, Рыгор Барадулін
На злобу дня, в связи с теми реками вранья, которые разлились по всему миру.
Адкажыце мне, добрыя людзі!
Божа, чуеш ці не, адкажы -
У гэтым жыцці калі-небудзь будзе
Праўда дзесьці мацнее ілжы?
І сумленных, адкрытых адказаў
Не даюць мне ні бог, ні народ...
Мілы сябра, не чуў я ні разу...
Свет трасецца і кідае ў пот...
Божа, чуеш ці не, адкажы -
У гэтым жыцці калі-небудзь будзе
Праўда дзесьці мацнее ілжы?
І сумленных, адкрытых адказаў
Не даюць мне ні бог, ні народ...
Мілы сябра, не чуў я ні разу...
Свет трасецца і кідае ў пот...



